Pewnej ciepłej, letniej nocy siedemnastoletnia Annabelle znika z małej miejscowości Gullspang na granicy Västergötlandu i Värmlandu. Jej rodzice szaleją z niepokoju, miejscowa policja jest bezradna, a Missing people prowadzi bezskuteczne poszukiwania. Inspektor Charlie Lager i jej kolega zostają skierowani do tej sprawy. Charlie jest dochodzeniowcem w Narodowym Departamencie Operacyjnym, zdolną policjantką, która w pracy odnalazła rutynę, tak potrzebną jej chaotycznej duszy. To dla niej podróż w przeszłość. Musi powrócić do miejsca, które opuściła w wieku czternastu lat, do przeszłości i dzieciństwa, od których ze wszystkich sił próbowała uciec.

Jedna z najważniejszych książek współczesnej prozy szwedzkiej.
Szwecja, lata siedemdziesiąte XX wieku. Kilkuletnia Asa mieszka wraz z ojcem Leifem. Jej życie nie przypomina życia rówieśników: dziewczynka nosi skromne ubrania, nigdzie nie wyjeżdża, może jeść dużo słodyczy, a zamiast chodzić wcześnie spać, prowadzi długie rozmowy z ojcem o potrzebie sprawiedliwości społecznej i walce klas.
Leif jest bowiem dla Asy bohaterem, mistrzem hutnictwa, niezastąpionym pracownikiem największego zakładu w mieście. A przynajmniej tak zapewnia córkę.
Jednak im starsza jest Asa, tym wyraźniej widzi, że jej ojciec to tak naprawdę mierny rzemieślnik z problemem alkoholowym, który nie może się odnaleźć w coraz szybciej rozwijającym się społeczeństwie. Dorastająca dziewczyna postanawia odnowić kontakty z matką, która dawno temu porzuciła męża i dziecko. Czy jednak Asa odnajdzie się w barwnej, nieco szalonej rodzinie matki? Zwłaszcza że z ojcem łączy ją więź, której nie są w stanie przeciąć nawet przeprowadzka i zmiana nazwiska.
Nikt mnie nie ma to znakomity, poruszający do głębi opis relacji między ojcem a córką, a także wstrząsający portret Szwecji, daleki od wyidealizowanego obrazu wspaniałego państwa opiekuńczego.

Nie, Szwedzi nie lubują się w okrutnych zbrodniach, choć kochają kryminały. Nie są depresyjnymi ponurakami, ale najszczęśliwszym społeczeństwem w Europie. Nie jedzą śledzi z dżemem, ale cukierki z solą. Uwielbiają świętować, śpiewać i biegać, ogólnie dobrze im się powodzi, choć nie mają w domu pralek.

Autorka przygląda się szwedzkiej równości, ale i szwedzkim bogaczom, uwielbieniu dla prostego życia i natury, ale też snobizmom wykwintnej kuchni. Odwiedza orientalne targowiska i luksusowe butiki. Zagląda do szwedzkich domów, sklepów, nocnych klubów i całkiem wygodnych więzień. Słucha szwedzkich rozmów - bez przerywania i podnoszenia głosu - i karnie czeka w kolejkach, z numerkiem w ręku. Rozmawia ze szczęśliwymi staruszkami i użala się nad dziećmi biegającymi bez szalików.